ΤΖΟΥΑΝΝΗΣ

Λάθος που επαναλαμβάνεται – σε παράφραση της ρήσης περί σύμπτωσης – σταματά να είναι λάθος… Ο Παναθηναϊκός “πλήρωσε” ακριβά δύο λάθη που έγιναν την περσινή σεζόν με την αποχώρηση αρχικά του σημαντικού Βιγιαφάνιες και εν συνεχεία του – πασπαρτού της μεσαίας γραμμής – Γκατσίνοβιτς.

Στη θέση του πρώτου αποκτήθηκε τελικά – και με διπλάσια χρήματα – ο Μπερνάρ, ο οποίος δεν κατάφερε να αποκτήσει στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού την επιδραστικότητα που είχε ο Αργεντινός.

Στη θέση του Γκατσίνοβιτς ήρθε ο Τσέριν, ο οποίος είναι μια… χαρά για εναλλακτική λύση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ο παίκτης – τουλάχιστον έτσι φάνηκε στην πρώτη του σεζόν – που μπορεί να κάνει τη διαφορά στο Τριφύλλι.

Το…κακό ενδεχομένως να τριτώσει με την αποχώρηση του Δημήτρη Κουρμπέλη. Και αυτό θα γίνει εφόσον ο Παναθηναϊκός δεν αποκτήσει παίκτη καλύτερο από τον μέχρι πρότινος αρχηγό των Πράσινων. Το κενό που αφήνει ο Κουρμπέλης στα αποδυτήρια ενδέχεται να καλυφθεί από τον Ζέκα. Το κενό στο ρόστερ είναι δύσκολο να καλυφθεί.

Αρχικά γιατί αποχώρησε Έλληνας παίκτης και ο Παναθηναϊκός χρειάζεται γηγενείς ΚΑΙ για την ευρωπαϊκή λίστα. Επίσης είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεις στην αγορά έναν ποδοσφαιριστή που μπορεί να παίξει με την ίδια άνεση και στο ίδιο επίπεδο τόσο ως κεντρικός μέσος, όσο και ως κεντρικός αμυντικός. Και για να τη βρεις θα πρέπει να την…χρυσοπληρώσεις, ενώ σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να γνωρίζεις αν αυτή η επιλογή θα είναι επιτυχημένη, αν θα χρειαστεί χρόνο προσαρμογής, αν θα καταφέρει να προσφέρει όσα ο Κουρμπέλης.

Και υπάρχει και ένα θέμα ηθικό. Πρέπει να ανταμείβεις έναν παίκτη που έζησε στο πετσί του τον ποδοσφαιρικό “σκοταδισμό” του Παναθηναϊκού και στήριξε όσο λίγοι το σύλλογο στα δύσκολα χρόνια. Όχι να του κουνάς μαντίλι.

Ρίσκο μεγάλο είναι για τον Παναθηναϊκό η απόφαση να μην ανανεωθεί η συνεργασία με τον Κουρμπέλη. Όπως ρίσκο ήταν – και δεν βγήκε – η αποχώρηση των Γκατσίνοβιτς και Βιγιαφάνιες. Ο χρόνος θα δείξει αν αυτή η επιλογή θα δικαιώσει τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού ή όχι.

Μόνο ο ίδιος ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός μπορεί να γνωρίζει την ψυχολογική και συναισθηματική του κατάσταση μετά την απώλεια του πρωταθλήματος. Ενός τίτλου που έγινε εφικτός από την προσπάθεια των παικτών του Παναθηναϊκού και του Γιοβάνοβιτς, ενός τίτλου που “χάθηκε” μέσα από τα χέρια των Πράσινων για ένα παιχνίδι και μια… σιωπή.

Γιατί όσο μερίδιο ευθύνης έχουν ο Γιοβάνοβιτς και οι ποδοσφαιριστές του για το χαμένο πρωτάθλημα, άλλη τόση έχει και ο Γιάννης Αλαφούζος. Γιατί δέχθηκε το… μοιραίο μετά το κύμα κορωνοϊου που χτύπησε το Τριφύλλι πριν το κρίσιμο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.

Γιατί σίγησε – ακόμα και αν του το ζήτησε ο προπονητής – και δεν έφερε τον κόσμο πάνω κάτω για να προστατεύσει την ομάδα και τους παίκτες και να μετατεθεί το ματς λίγες ημέρες αργότερα.

Γιατί αποδέχθηκε έτσι απλά μια σκανδαλώδη απόφαση και απέδειξε πόσο αδύναμος είναι για να στηρίξει διοικητικά ένα τόσο μεγάλο σύλλογο. Γιατί απέτυχε για άλλη μια φορά να κουμαντάρει αυτό το καράβι και έριξε άλλο ένα τουβλάκι στο ντόμινο λαθών που έχει κάνει εδώ και μια δεκαετία.

Το βράδυ της Κυριακής η Αθήνα έπρεπε να γιορτάζει. Όχι η Νέα Φιλαδέλφεια…

“Χτυπημένος” από τον κορωνοϊό, αλλά και από την πίεση πρωταθλητισμού την οποία τελικά δεν άντεξε, ο Παναθηναϊκός λύγισε στο πιο κρίσιμο ματς της σεζόν. Στο Φάληρο παίχτηκε ένα πρωτάθλημα και οι Πράσινοι απλά δεν ήταν… εκεί. Οι παίκτες ήταν ταλαιπωρημένοι από τον COVID – 19, σχεδόν εξαντλημένοι. Εμφανώς επηρεασμένοι από όσα έγιναν τις τελευταίες ημέρες.

Δεν είναι δική τους ευθύνη το γεγονός ότι έπαιξαν υπό αυτές τις συνθήκες στο παιχνίδι της χρονιάς. Η ευθύνη είναι της διοίκησης Αλαφούζου η οποία άφησε απροστάτευτη την ομάδα σε αυτή την τόσο σημαντική στιγμή της αγωνιστικής σεζόν. Αυτή η σιωπή, αυτή η μοιρολατρική στάση που κράτησαν οι Πράσινοι μετά την πρωτοφανή απόφαση της Λίγκας για… μετακίνηση 25 ωρών του ντέρμπι, αυτή η αδυναμία του Αλαφούζου και της διοίκησης του να γίνει το… αυτονόητο, δηλαδή η αναβολή για κάποιες ημέρες του αγώνα, έφερε τον Παναθηναϊκό προ τετελεσμένων γεγονότων.

Και αν μέσα σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε και την “ξεροκεφαλιά” του Γιοβάνοβιτς, ο οποίος ανέφερε στη συνέντευξη Τύπου: “Η λογική ήταν να κατανοήσουν το πρόβλημα. Το θεωρούσα πολύ προσβλητικό που μας δόθηκε μία μέρα. Πολύ προσβλητικό. Εγώ είπα στην ομάδα σταματήστε όλες τις ενέργειες. Να παίξουμε”, τότε το “κακό” είναι διπλό.

Ο Σέρβος τεχνικός είτε δεν κατανόησε πλήρως τη σοβαρότητα του προβλήματος, είτε υπερεκτίμησε τις δυνατότητες της ομάδας του, είτε έβαλε το “εγώ” και το “εμείς απέναντι σε όλους” πάνω από το ομαδικό συμφέρον σε αυτή την περίπτωση.

Αντρίκεια ο Γιοβάνοβιτς ανέλαβε τις ευθύνες που του αναλογούν και όσα είπε σε αυτή την κατάθεση ψυχής που μπορεί να ονομαστεί και συνέντευξη Τύπου, ήταν συγκλονιστικά. Όμως η πικρή αλήθεια είναι ότι ο Παναθηναϊκός είχε σχεδόν… χάσει το πρωτάθλημα νωρίτερα. Στην ισοπαλία με το Βόλο στο “Απόστολος Νικολαΐδης”, στο εντός έδρας παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ και κυρίως στο ντέρμπι της Λεωφόρου με την ΑΕΚ.

Ο Γιοβάνοβιτς έπαιξε τόσες φορές με τη φωτιά και τελικά “κάηκε” ΚΑΙ εξαιτίας εξωαγωνιστικών παραγόντων (COVID – 19, απόφαση Λίγκας). Αυτός έφερε τον Παναθηναϊκό μέχρι εδώ και αυτός πιστώνεται την πορεία πρωταθλητισμού των Πράσινων, αυτός όμως χρεώνεται – σε μεγάλο βαθμό – και την απώλεια του τίτλου.

Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να “κλειδώσει” το πρωτάθλημα αν δεν παρουσιαζόταν τόσο αγχωμένος και “μπερδεμένος” στα τελευταία παιχνίδια των πλέι οφ. Αν δεν ήταν τόσο “χλωμός” και προβληματικός αγωνιστικά στα παιχνίδια που προηγήθηκαν του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.

Δεν έπρεπε να φτάσει στην προτελευταία αγωνιστική και κόντρα στον “αιώνιο” αντίπαλο του να παίζει για τον τίτλο, ενώ είχε τόσες ευκαιρίες μπροστά του. Και να που το σύμπαν τελικά… συνωμότησε για να χάσει ο Παναθηναϊκός το πρωτάθλημα. Με τη διασπορά του κορωνοϊού, με την προβληματική εικόνα στο “Γ. Καραϊσκάκης”, με ένα φινάλε που δεν άξιζε στο Τριφύλλι.

Αν και το φινάλε του Αθηναϊκού ντέρμπι αφήνει γλυκόπικρη γεύση στον Παναθηναϊκό, το γεγονός ότι οι Πράσινοι διατηρούν τη θέση τους στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα και τον τίτλο στα…πόδια τους είναι το μικρό κέρδος της ομάδας του Γιοβάνοβιτς από την…τιτανομαχία της Λεωφόρου.

Οι δύο καλύτερες ομάδες του πρωταθλήματος αναμετρήθηκαν σε ένα ματς που ο ηττημένος θα αποκτούσε σημαντικό μειονέκτημα στην κούρσα τίτλου και το ισόπαλο αποτέλεσμα αφήνει… ανοικτούς λογαριασμούς, οι οποίοι θα λυθούν στα τρία τελευταία ματς των πλέι οφ.

Οι Πράσινοι μπήκαν με νευρικότητα στο παιχνίδι, η απόδοση τους ήταν κατώτερη του αναμενόμενου και των υψηλών απαιτήσεων και έχω την εντύπωση ότι σεβάστηκαν περισσότερο από ότι άξιζε τον αντίπαλο τους.

Η συντηρητική εκκίνηση των παικτών του Παναθηναϊκού στο ντέρμπι σε συνδυασμό με το βαρύ πέπλο πίεσης που κουβαλούν στις πλάτες τους εδώ και καιρο αλλά και με την κόπωση που – μοιραία – εμφανίζεται στο “στρατόπεδο” του Τριφυλλιού, είχαν ως αποτέλεσμα αυτή την άχρωμη αγωνιστική εικόνα στο πρώτο ημίχρονο.

Κάτι το ένστικτο αυτοσυντήρησης που έχουν οι παίκτες, κάτι το “δεν πρέπει με τίποτα να χάσουμε τον αγώνα” που βασάνιζε το μυαλό τους εδώ και μέρες, κάτι και το γεγονός ότι ουδείς – πλην Μπρινιόλι – δεν έπιασε υψηλά στάνταρ απόδοσης και ο Παναθηναϊκός βρέθηκε να ακολουθεί το παιχνίδι της ΑΕΚ και όχι να επιβάλλει το ρυθμό του, όπως συνηθίζει στη Λεωφόρο.

Το δεύτερο μέρος ήταν περισσότερο ισορροπημένο και ιδιαίτερα στο τελευταίο εικοσάλεπτο ο Παναθηναϊκός έδειχνε να πατά καλά στο γήπεδο, κυρίως εξαιτίας των κινήσεων του Γιοβάνοβιτς και των αλλαγών που έκανε ο προπονητής του Τριφυλλιού.

Δικαιούται ο Παναθηναϊκός να διαμαρτύρεται για δύο κόκκινες κάρτες που δεν δόθηκαν σε Μουκουντί και Βίντα, ωστόσο το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει και οι Πράσινοι δεν χρειάζεται καν να κάνουν υπολογισμούς και να μπλέξουν με τη μυστήρια γλώσσα των μαθηματικών. Γιατί τρεις νίκες = πρωτάθλημα.