Home BLOGS

BLOGS

Τζουάννης blog: Πρώτα ο Βιγιαφάνιες, μετά ο Γκατσίνοβιτς, τώρα ο Κουρμπέλης….

 

Λάθος που επαναλαμβάνεται – σε παράφραση της ρήσης περί σύμπτωσης – σταματά να είναι λάθος… Ο Παναθηναϊκός “πλήρωσε” ακριβά δύο λάθη που έγιναν την περσινή σεζόν με την αποχώρηση αρχικά του σημαντικού Βιγιαφάνιες και εν συνεχεία του – πασπαρτού της μεσαίας γραμμής – Γκατσίνοβιτς.

Στη θέση του πρώτου αποκτήθηκε τελικά – και με διπλάσια χρήματα – ο Μπερνάρ, ο οποίος δεν κατάφερε να αποκτήσει στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού την επιδραστικότητα που είχε ο Αργεντινός.

Στη θέση του Γκατσίνοβιτς ήρθε ο Τσέριν, ο οποίος είναι μια… χαρά για εναλλακτική λύση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ο παίκτης – τουλάχιστον έτσι φάνηκε στην πρώτη του σεζόν – που μπορεί να κάνει τη διαφορά στο Τριφύλλι.

Το…κακό ενδεχομένως να τριτώσει με την αποχώρηση του Δημήτρη Κουρμπέλη. Και αυτό θα γίνει εφόσον ο Παναθηναϊκός δεν αποκτήσει παίκτη καλύτερο από τον μέχρι πρότινος αρχηγό των Πράσινων. Το κενό που αφήνει ο Κουρμπέλης στα αποδυτήρια ενδέχεται να καλυφθεί από τον Ζέκα. Το κενό στο ρόστερ είναι δύσκολο να καλυφθεί.

Αρχικά γιατί αποχώρησε Έλληνας παίκτης και ο Παναθηναϊκός χρειάζεται γηγενείς ΚΑΙ για την ευρωπαϊκή λίστα. Επίσης είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεις στην αγορά έναν ποδοσφαιριστή που μπορεί να παίξει με την ίδια άνεση και στο ίδιο επίπεδο τόσο ως κεντρικός μέσος, όσο και ως κεντρικός αμυντικός. Και για να τη βρεις θα πρέπει να την…χρυσοπληρώσεις, ενώ σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να γνωρίζεις αν αυτή η επιλογή θα είναι επιτυχημένη, αν θα χρειαστεί χρόνο προσαρμογής, αν θα καταφέρει να προσφέρει όσα ο Κουρμπέλης.

Και υπάρχει και ένα θέμα ηθικό. Πρέπει να ανταμείβεις έναν παίκτη που έζησε στο πετσί του τον ποδοσφαιρικό “σκοταδισμό” του Παναθηναϊκού και στήριξε όσο λίγοι το σύλλογο στα δύσκολα χρόνια. Όχι να του κουνάς μαντίλι.

Ρίσκο μεγάλο είναι για τον Παναθηναϊκό η απόφαση να μην ανανεωθεί η συνεργασία με τον Κουρμπέλη. Όπως ρίσκο ήταν – και δεν βγήκε – η αποχώρηση των Γκατσίνοβιτς και Βιγιαφάνιες. Ο χρόνος θα δείξει αν αυτή η επιλογή θα δικαιώσει τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού ή όχι.

1 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
Τζουάννης blog: Έξι χρόνια αναμονής για… μισόλογα από τον Αλαφούζο για το “μαύρο” παρελθόν

 

Χρειάστηκαν να περάσουν έξι ολόκληρα χρόνια για να τοποθετηθεί δημόσια και σε ελληνικό ΜΜΕ – και μάλιστα ιδιοκτησίας του – ο Γιάννης Αλαφούζος. Γιατί έχει προηγηθεί και αυτό το… “accident” πριν καμιά τριετία που είχε ψελλίσει σε ένα vlog, μια δήλωση αποχώρησης που πήρε… σιωπηρά πίσω και βέβαια δεκάδες λάθη που έφεραν τον Παναθηναϊκό στο χείλος του γκρεμού και μια “ανάσα” από τον υποβιβασμό.

Περίμενε κανείς να έχει το κουράγιο ο Γιάννης Αλαφούζος να μιλήσει σε συνέντευξη Τύπου; Να ερωτηθεί από δημοσιογράφους, που δεν είναι υπάλληλοι του, για όλα όσα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια; Να απαντήσει σε “καυτά” ερωτήματα;

Το ραδιοφωνικό του σταθμό επέλεξε για να μιλήσει και να πει αυτά που ήθελε, χωρίς να… μπλέξει με “ενοχλητικούς” ρεπόρτερ.

Βγήκε και – σωστά – έκανε καταγγελίες ο Αλαφούζος από τη στιγμή που θεωρεί ότι γνωρίζει πράγματα και καταστάσεις για το “παρασκήνιο” του ελληνικού ποδοσφαίρου. Με μια υποσημείωση. Το έκανε αφού είχε γίνει το “κακό” και μετά την απώλεια του πρωταθλήματος. Αντί να προλάβει τις καταστάσεις που αντιμετώπισε η ομάδα του, ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Παναθηναϊκός απλά αποδέχθηκε τις αποφάσεις. Και της Λίγκας και του Γιοβάνοβιτς.

Το όνομα του Μελισσανίδη το ανέφερε. Το ίδιο και αυτό της ΑΕΚ. Άραγε στον Βαγγέλη Μαρινάκη λησμόνησε να αναφερθεί; Γιατί ακόμα και για ματς του… Λεβαδειακού μίλησε ο Αλαφούζος, αλλά ούτε μια αναφορά στον άνθρωπο που πήρε την απόφαση για μετάθεση… 25 ωρών του ντέρμπι “αιωνίων”.

Και για το “μαύρο” παρελθόν; Μισόλογα. Το “έκανα κι εγώ λάθη”, δεν δικαιολογεί τα δύο Κύπελλα Ελλάδας σε δεκατρία χρόνια και την ευρωπαϊκή σμίκρυνση του Παναθηναϊκού! Το “είχαμε μια καταστροφική χρονιά στην περίοδο Στραματσόνι, τα διαλύσαμε όλα εκείνη τη χρονιά”, δεν δικαιολογεί το τράβηγμα της πρίζας και τα χρόνια ποδοσφαιρικού “σκοταδισμού” που πέρασαν ο Παναθηναϊκός και ο κόσμος του.

Ούτε για Πιενγμποσάντ μάθαμε (και ένας Θεός ξέρει αν θα μάθουμε ποτέ), ούτε για την περίοδο Ουζουνίδη που έδινε ακόμα και… δανεικά σε μέλη του ποδοσφαιρικού τμήματος για να ζήσουν αξιοπρεπώς, ούτε για τον Δώνη και τους… σοφέρ. Όλα έμειναν στο “χρονοντούλαπο”. Όμως δεν ξεχνιούνται… Δεν γίνεται να ξεχαστούν…

3 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
Γιάννη Αλαφούζε, η Αθήνα έπρεπε να γιορτάζει το βράδυ της Κυριακής (vids)

 

Μόνο ο ίδιος ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός μπορεί να γνωρίζει την ψυχολογική και συναισθηματική του κατάσταση μετά την απώλεια του πρωταθλήματος. Ενός τίτλου που έγινε εφικτός από την προσπάθεια των παικτών του Παναθηναϊκού και του Γιοβάνοβιτς, ενός τίτλου που “χάθηκε” μέσα από τα χέρια των Πράσινων για ένα παιχνίδι και μια… σιωπή.

Γιατί όσο μερίδιο ευθύνης έχουν ο Γιοβάνοβιτς και οι ποδοσφαιριστές του για το χαμένο πρωτάθλημα, άλλη τόση έχει και ο Γιάννης Αλαφούζος. Γιατί δέχθηκε το… μοιραίο μετά το κύμα κορωνοϊου που χτύπησε το Τριφύλλι πριν το κρίσιμο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.

Γιατί σίγησε – ακόμα και αν του το ζήτησε ο προπονητής – και δεν έφερε τον κόσμο πάνω κάτω για να προστατεύσει την ομάδα και τους παίκτες και να μετατεθεί το ματς λίγες ημέρες αργότερα.

Γιατί αποδέχθηκε έτσι απλά μια σκανδαλώδη απόφαση και απέδειξε πόσο αδύναμος είναι για να στηρίξει διοικητικά ένα τόσο μεγάλο σύλλογο. Γιατί απέτυχε για άλλη μια φορά να κουμαντάρει αυτό το καράβι και έριξε άλλο ένα τουβλάκι στο ντόμινο λαθών που έχει κάνει εδώ και μια δεκαετία.

Το βράδυ της Κυριακής η Αθήνα έπρεπε να γιορτάζει. Όχι η Νέα Φιλαδέλφεια…

1 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
Παπαμακάριος blog: Απογοήτευση, περηφάνια, στεναχώρια, ελπίδα…

 

 

Απογοήτευση, περηφάνια, στεναχώρια, ελπίδα για την ομάδα που αγαπάς και αποτροπιασμός για όλους όσοι ασχολούνται με το ελληνικό πρωτάθλημα. Συναισθήματα που μου έβγαλαν τα 90 λεπτά του αγώνα με τον Ολυμπιακό στο “Γ. Καραϊσκάκης” και την ήττα με 1-0 από τον Ολυμπιακό.

Απογοήτευση για το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός έφτασε τόσο κοντά στο πρωτάθλημα μετά από δεκατρία χρόνια και κυρίως για εξωγενείς παράγοντες το έχασε. Έκανε και το τριφύλλι λάθη στην πορεία του σε κανονική διάρκεια και playoffs και σίγουρα όταν καταλαγιάσουν τα συναισθήματα που ακόμα μας κατακλύζουν θα μπορούσαμε να τα αναφέρουμε και να ρίξουμε και το ανάθεμα όπου θέλει ο καθένας. Δεν το έχασε όμως από τα λάθη του. Επαναλαμβάνω πως το έχασε από τους εξωγενείς παράγοντες που έπαιζαν, παίζουν και θα παίζουν τον μεγαλύτερο ρόλο στο ελληνικό ποδόσφαιρο και τα επόμενα χρόνια ανεξαρτήτου VAR ή όχι και δεν έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τη διαιτησία αλλά εν γένει τον έλεγχο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και εκεί το τριφύλλι δεν παίζει μπάλα. Όχι μόνο φέτος αλλά εδώ και πολλά χρόνια δεν έχει τους παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν καταστάσεις και να πάρουν αποφάσεις.

Περηφάνια για τον άνθρωπο που έχει στον πάγκο του ο Παναθηναϊκός. Τον τεράστιο άνθρωπο και εξαιρετικό προπονητή Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Τον άνθρωπο ο οποίος σαν παίκτης έμαθε αγωνιζόμενος ως αντίπαλος του τριφυλλιού το μεγαλείο του συλλόγου και το εκπροσωπεί επάξια εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων. Αλάνθαστος ουδείς, άρα ούτε και ο Γιοβάνοβιτς με τους συνεργάτες του. Αλλά με διαφορά ο Σέρβος τεχνικός είναι ότι καλύτερο έχει περάσει από τον πάγκο του Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια. Ναι είχε μεγαλύτερη βοήθεια από τη διοίκηση, μεγαλύτερο μπάτζετ να διαχειριστεί σε σχέση με προκατόχους αλλά και πάλι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και τα όσα πρεσβεύει και μεταδίδει ταιριάζουν με το ποδοσφαιρικό DNA του Παναθηναϊκού. Για αυτό και του αξίζει ένα μεγάλο χειροκρότημα την Κυριακή το βράδυ και μια ακόμη αποθέωση στη διάρκεια του αγώνα με τον Άρη.

Στεναχώρια για την εικόνα της ομάδας που στον υπέρ πάντων αγώνα και μέχρι να βρεθεί πίσω στο σκορ δεν κατάφερε να δείξει εντός του αγωνιστικού χώρου πόσο ήθελε το ματς. Δικαιολογία υπάρχει και μάλιστα μεγάλη καθώς η ομάδα ήταν “χτυπημένη” από τον κορονοϊό αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως με τους παίκτες που βρέθηκαν στην ενδεκάδα σίγουρα ο καθένας περίμενε να δει κάτι καλύτερο. Να δει έντεκα παίκτες να μάχονται, να τα δίνουν όλα, να πέφτουν κάτω χωρίς ανάσα και να ζητάνε αλλαγή, να δείχνουν πως θέλουν σαν τρελοί το παιχνίδι και όχι να παραδίδονται αμαχητί. Γιατί αυτή ήταν η εικόνα των πράσινων μέχρι το γκολ που δέχτηκαν. Ίσως αυτό να ήταν και το πλάνο και σε αυτό να οδήγησε και ο ιός και η ταλαιπωρία που είχε υποστεί τις προηγούμενες μέρες το τριφύλλι. Ενώ μετά το γκολ και με τις αλλαγές που είχαν γίνει ο Παναθηναϊκός ανέβασε τις γραμμές του, πίεσε περισσότερο, έψαξε το γκολ, είχε δοκάρι και εν γένει έδειξα καλύτερο πρόσωπο.

Ελπίδα γιατί η φετινή εικόνα και η πρόοδος σε σχέση με την περσινή χρονιά δείχνει πως γίνεται δουλειά από τον Γιοβάνοβιτς και τους συνεργάτες του και αν υπάρξει ανάλογη πρόοδος και την επόμενη σεζόν μόνο καλύτερη μπορεί να είναι και η επόμενη χρονιά. Πολλοί λένε πως ο Παναθηναϊκός δεν θα μπορεί του χρόνου να διεκδικήσει τον τίτλο. Είναι οι ίδιοι που θα έλεγαν πως και φέτος το τριφύλλι δεν θα έφτανε να είναι φαβορί για το πρωτάθλημα μέχρι και δύο αγωνιστικές πριν το φινάλε της χρονιάς.

Και φυσικά πάντα υπάρχει και η ελπίδα της επιστροφής του “Panathinaikos” τη νέα σεζόν. Το Champions League φαντάζει ως… άπιαστο όνειρο από τη στιγμή που το τριφύλλι θα είναι σε όλες τις κληρώσεις ανίσχυρο αλλά το να παίξει στην Ευρώπη και δη στους ομίλους με επιπλέον έσοδα άρα και καλύτερες προοπτικές σε όλους τους τομείς για τον Παναθηναϊκό.

Υ.Γ. Αντί για επιλόγου, όσα είπε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο με την παρωδία της αναβολής για 24ώρες του ντέρμπι και οδήγησαν στον αποτριοπιασμό για όσους ασχολούνται με το ελληνικό ποδόσφαιρο:

“Είμαι μόνο περήφανος για τους παίκτες μου. Για όλη την προσπάθεια που έκαναν και κυρίως την προσπάθεια που έκαναν τις τελευταίες 4-5 μέρες. Με αυτή τη χώρα, με τους υπευθύνους που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο γενικότερα, αισθάνομαι άσχημα γιατί ουσιαστικά έγινα και εγώ ένας από αυτούς.

Δεν έχω αισθανθεί πιο άσχημα στη ζωή μου απ’ ότι αυτές τις μέρες. Γιατί έπρεπε σε μία απάνθρωπη κατάσταση με όλους τους εμπλεκόμενους, Super League, ΕΠΟ όποιον θέλετε, να βάλουν και μένα σε αυτήν την απανθρωπιά να επιλέξω μεταξύ των ονείρων των παικτών μου και την υγεία τους. Και σιχαίνομαι τον εαυτό μου. Σιχαίνομαι τον εαυτό μου.

Αυτή η κοροϊδία που υπήρχε τις τελευταίες τέσσερις-πέντε μέρες αν η ομάδα μου έχει σοβαρό πρόβλημα με την υγεία των παικτών, παρότι το ξέρουν όλοι γιατί το είπαμε σε όλους, αυτή η κοροιδία που μας δόθηκε μία μέρα. Ούτε να μπορέσουμε να προλάβουμε να κάνουμε κάποιον έλεγχο για τους παίκτες μου. Αν είναι οκ.

Και να πρέπει εγώ να επιλέξω, να είμαι σαν αυτούς. Απάνθρωπος. Για να επιλέξω μεταξύ των ονείρων τους, που είναι ένα πρωτάθλημα ή την υγεία τους. Το χειρότερο είναι πως να σταθώ εγώ απέναντι τους και σήμερα και αύριο. Απέναντι στους παίκτες μου. Σαν τι; Είχαμε να αντιμετωπίσουμε μία πρωτοφανής κατάσταση που στο τέλος δεν νοιάζεται και κανένας. Αλλά αυτό ήταν τεράστια κοροϊδία”.

2 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
Τζουάννης blog: Το πρωτάθλημα χάθηκε από τη διοίκηση Αλαφούζου και την… ξεροκεφαλιά του Γιοβάνοβιτς

 

“Χτυπημένος” από τον κορωνοϊό, αλλά και από την πίεση πρωταθλητισμού την οποία τελικά δεν άντεξε, ο Παναθηναϊκός λύγισε στο πιο κρίσιμο ματς της σεζόν. Στο Φάληρο παίχτηκε ένα πρωτάθλημα και οι Πράσινοι απλά δεν ήταν… εκεί. Οι παίκτες ήταν ταλαιπωρημένοι από τον COVID – 19, σχεδόν εξαντλημένοι. Εμφανώς επηρεασμένοι από όσα έγιναν τις τελευταίες ημέρες.

Δεν είναι δική τους ευθύνη το γεγονός ότι έπαιξαν υπό αυτές τις συνθήκες στο παιχνίδι της χρονιάς. Η ευθύνη είναι της διοίκησης Αλαφούζου η οποία άφησε απροστάτευτη την ομάδα σε αυτή την τόσο σημαντική στιγμή της αγωνιστικής σεζόν. Αυτή η σιωπή, αυτή η μοιρολατρική στάση που κράτησαν οι Πράσινοι μετά την πρωτοφανή απόφαση της Λίγκας για… μετακίνηση 25 ωρών του ντέρμπι, αυτή η αδυναμία του Αλαφούζου και της διοίκησης του να γίνει το… αυτονόητο, δηλαδή η αναβολή για κάποιες ημέρες του αγώνα, έφερε τον Παναθηναϊκό προ τετελεσμένων γεγονότων.

Και αν μέσα σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε και την “ξεροκεφαλιά” του Γιοβάνοβιτς, ο οποίος ανέφερε στη συνέντευξη Τύπου: “Η λογική ήταν να κατανοήσουν το πρόβλημα. Το θεωρούσα πολύ προσβλητικό που μας δόθηκε μία μέρα. Πολύ προσβλητικό. Εγώ είπα στην ομάδα σταματήστε όλες τις ενέργειες. Να παίξουμε”, τότε το “κακό” είναι διπλό.

Ο Σέρβος τεχνικός είτε δεν κατανόησε πλήρως τη σοβαρότητα του προβλήματος, είτε υπερεκτίμησε τις δυνατότητες της ομάδας του, είτε έβαλε το “εγώ” και το “εμείς απέναντι σε όλους” πάνω από το ομαδικό συμφέρον σε αυτή την περίπτωση.

Αντρίκεια ο Γιοβάνοβιτς ανέλαβε τις ευθύνες που του αναλογούν και όσα είπε σε αυτή την κατάθεση ψυχής που μπορεί να ονομαστεί και συνέντευξη Τύπου, ήταν συγκλονιστικά. Όμως η πικρή αλήθεια είναι ότι ο Παναθηναϊκός είχε σχεδόν… χάσει το πρωτάθλημα νωρίτερα. Στην ισοπαλία με το Βόλο στο “Απόστολος Νικολαΐδης”, στο εντός έδρας παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ και κυρίως στο ντέρμπι της Λεωφόρου με την ΑΕΚ.

Ο Γιοβάνοβιτς έπαιξε τόσες φορές με τη φωτιά και τελικά “κάηκε” ΚΑΙ εξαιτίας εξωαγωνιστικών παραγόντων (COVID – 19, απόφαση Λίγκας). Αυτός έφερε τον Παναθηναϊκό μέχρι εδώ και αυτός πιστώνεται την πορεία πρωταθλητισμού των Πράσινων, αυτός όμως χρεώνεται – σε μεγάλο βαθμό – και την απώλεια του τίτλου.

Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να “κλειδώσει” το πρωτάθλημα αν δεν παρουσιαζόταν τόσο αγχωμένος και “μπερδεμένος” στα τελευταία παιχνίδια των πλέι οφ. Αν δεν ήταν τόσο “χλωμός” και προβληματικός αγωνιστικά στα παιχνίδια που προηγήθηκαν του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.

Δεν έπρεπε να φτάσει στην προτελευταία αγωνιστική και κόντρα στον “αιώνιο” αντίπαλο του να παίζει για τον τίτλο, ενώ είχε τόσες ευκαιρίες μπροστά του. Και να που το σύμπαν τελικά… συνωμότησε για να χάσει ο Παναθηναϊκός το πρωτάθλημα. Με τη διασπορά του κορωνοϊού, με την προβληματική εικόνα στο “Γ. Καραϊσκάκης”, με ένα φινάλε που δεν άξιζε στο Τριφύλλι.

13 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
Γκαραγκάνης Blog: H ελεύθερη μετάφραση του “πατάω επί πτωμάτων”

 

O Παναθηναϊκός έχει 17 κρούσματα Covid σε παίκτες και 12 μέλη του staff. Αλλά τι είναι η δημόσια υγεία μπροστά σε μία κούπα;

Αρχικά μία εξήγηση, ώστε να γίνουν αντιληπτά τα παρακάτω. Ήμουν επιφυλακτικός στην αρχή για τη σοβαρότητα της νόσου Covid-19, ειδικά από τη στιγμή που άρχισε ο παγκόσμιος μπουφές εμβολίων. Δεν εμβολιάστηκα από προσωπική επιλογή, προσκομίζοντας τεστ για να πιώ καφέ, τεστ για να φάω έξω, τεστ (μέχρι πριν λίγες εβδομάδες) για να πάω να εργαστώ. Δεν χωρούσε το μυαλό μου πως η θαυμάσια ιατρική επιστήμη, η οποία παλεύει να βρει γιατρειά για ασθένειες ετών, βρήκε ένα εμβόλιο μέσα σε λίγους μήνες για μία τόσο σοβαρή νόσο που σκότωνε ανθρώπους στον πλανήτη.

Αν έπραξα σωστά ή λάθος, ή τι κάναμε όσοι επιλέξαμε τον ίδιο δρόμο, δεν έχει μεγάλη σημασία. Και αν αναλυθεί, θα αποπροσανατολίσει τη συζήτηση. Ταυτόχρονα σεβόμουν τις υγειονομικές επιταγές, φορούσα μάσκα και, ως ελεγχόμενος μία ή και δύο φορές την εβδομάδα (ανάλογα με τον νόμο), γνώριζα αν είμαι «καθαρός» ή όχι. Την πρώτη φορά που νόσησα το έμαθα τυχαία, στο τεστ για τη δουλειά. Τη δεύτερη, πάλι στο τεστ για τη δουλειά, αλλά είχα συμπτώματα. Πέρασα μία ημέρα δύσκολη με πυρετό. Σε αντίθεση με την πρώτη, όπου ήμουν ασυμπτωματικός. Δίχως να είμαι αθλητικός ή κάποιος που ζει μία προσεγμένη καθημερινότητα, τη σκαπούλαρα.

Όμως όλοι οι οργανισμοί δεν είναι ίδιοι. Έβλεπα γύρω μου τις συνέπειες της νόσου στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Όντας αντίθετος με το σκεύασμα που κυκλοφόρησε για κοινή κατανάλωση, ουδέποτε επέτρεψα στον εαυτό μου και τους γύρω μου την υποτίμηση της νόσου. Μία ασθένεια είναι μία ασθένεια. Και αν το πράγμα στραβώσει, τότε αντιλαμβάνεσαι πως με αυτά τα πράγματα δεν μπορείς να παίζεις. Με το σκληρότερο τρόπο το βίωσα με τον αδελφό μου, ο οποίος πριν ακριβώς δύο μήνες έφυγε από ένα δόντι…

Έγινα ακόμα πιο αυστηρός με τις συνθήκες υγιεινής, όταν έβλεπα το ξέσαλο τριγύρω. Όταν οι Κυβερνήσεις του κόσμου άρχισαν να κατηγοριοποιούν τους εμβολιασμένους σαν Superman και τους ανεμβολίαστους ως εν δυνάμει μελλοθάνατους. Όταν δε το πράγμα άνοιξε τελείως και τα πρωτόκολλα πήγαν περίπατο άρχισα ακόμα περισσότερο να προσέχω. Διότι δεν περνάς εύκολα από εκεί που έχεις τον Χ ή Ψ ακριβοπληρωμένο παρουσιαστή να σου λέει πως θα καθίσεις να φας με την οικογένειά σου ή πως θα αγκαλιάσεις τα παιδιά σου για να μην κολλήσεις, να στο υποβαθμίζει με την ίδια ευκολία. Δυστυχώς αυτή τη λογική του παραλόγου ακολούθησε και ο αθλητισμός. Από την αναβολή του τελικού Κυπέλλου Ολυμπιακός – ΑΕΚ το 2020 για ένα κρούσμα (Λοβέρα), στη μετάθεση 25 ωρών του αγώνα Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός για 29 κρούσματα στους Πράσινους.

Ατομική ευθύνη καπούτ…

Δεν θα μπω σε ιατρικά μονοπάτια, διότι δεν έχω το γνωστικό πεδίο. Στο Παναθηναϊκός – ΑΕΚ, στη Λεωφόρο, η αποστολή της «Ένωσης» ήταν με μάσκες, σε περίοδο που δεν είναι υποχρεωτικές και ενώ δεν είχε ακολουθήσει την ίδια πολιτική προστασίας το προηγούμενο διάστημα. Στο άκουσμα των αγωνιστικών νέων της περί ίωσης (γαστρεντερίτιδα), ενός μη αναπνευστικού ιού δηλαδή, το μυαλό πήγε στον Covid. Όχι μόνο το δικό μου. Όλων των συνομιλητών μου, την ημέρα του αγώνα. Από τη στιγμή, πάντως, που δεν υπάρχει κάποιο πρωτόκολλο, διαγνώσεις δεν μπορούν να γίνουν ούτε από γιατρούς δημοσίως. Παρά μόνο από τους αρμόδιους που κούραραν τους παίκτες με γαστρεντερίτιδα.




Ο Ματίας Αλμέιδα και οι βοηθοί του (δεν αναφέρομαι σε μεταφραστή και υπεύθυνο επικοινωνίας, αλλά σε staff) ήρθαν στην αίθουσα Τύπου, ένα χώρο όχι μεγαλύτερο από 60-70 τμ, με μάσκα. Ο προπονητής της ΑΕΚ την έβγαλε για να μιλήσει, οι δύο συνεργάτες του όχι. Ο πάγκος της «Ένωσης» φορούσε μάσκα και σε ανοικτό χώρο την ώρα του αγώνα. Το τι έγινε, το πως αντιμετώπισαν τις ιώσεις, το αν ρίσκαραν κτλ είναι γεγονότα που τα γνωρίζουν οι ίδιοι. Και ειλικρινώς δεν έχω γνώμη. Γεγονότα καταγράφω. Τρεις ημέρες μετά το παιχνίδι, ο Παναθηναϊκός (διενεργεί ελέγχους σε καθημερινή βάση, προστατεύοντας τους παίκτες του, το προσωπικό και τη δημόσια υγεία) άρχισε να έχει ενδείξεις για κρούσματα.




Την περασμένη Παρασκευή άρχισαν αυτά, επισήμως με μοριακά τεστ, να προκύπτουν. Οι δρόμοι ήταν δύο. Το βουλώνουμε και πάμε και παίζουμε με τον Ολυμπιακό. Ρισκάροντας την υγεία των νοσούντων, αυτών που γλίτωσαν και δεν κόλλησαν και των αντιπάλων μας. Ο άλλος ήταν η δημοσιοποίηση του προβλήματος και το εύλογο αίτημα αναβολής του αγώνα. Όχι μετάθεσης κατά μία ημέρα. Αναβολή κανονική, μέχρι όλα να είναι καλά. Ίσως πιο ευαισθητοποιημένος υπήρξε ο Παναθηναϊκός στη διαχείριση της κατάστασης, από την υπόθεση Γκάνεα. Που ταλαιπωρεί ακόμα τον αθλητή του Τριφυλλιού… Δεν ξέρω, υποθέτω.

Όμως και άλλες ομάδες είχαν και έχουν αντίστοιχα περιστατικά. Ο ΠΑΟΚ τον Νάρεϊ. Η ΑΕΚ στο μπάσκετ τον Μπράιαν Ανγκόλα, όχι μακριά στον χρόνο αλλά τον Ιανουάριο του 2021. Στο εξωτερικό δε τα παραδείγματα αθλητών δεκάδες, μην πω εκατοντάδες σε όλα τα σπορ παγκοσμίως. Η επιλογή ανάμεσα στο νόμιμο και το ηθικό θα μπορούσε να είναι δύσκολη. Ο Παναθηναϊκός άφησε στην άκρη το ελεγχόμενα νόμιμο (αν έβαζε να παίξουν οι ασυμπτωματικοί δεν θα το μάθαινε κανείς και θα ήταν νομότυπος βάσει ανύπαρκτου πρωτοκόλλου) και επέλεξε το ηθικό. Να τους προστατεύσει, να προστατεύσει αντιπάλους και όσους θα έρχονταν σε επαφή με τα κρούσματα. Τη δημόσια υγεία, δηλαδή.




Όταν κάνεις τα πάντα για μία κούπα

Εκτός συζήτησης θα μείνουν τα ευτράπελα της φετινής Super League. Μεζούρες και μετρήσεις σε επιφάνεια χόρτου. Μεθυσμένοι Πολωνοί διαιτητές από δημοσιεύματα, που έφεραν Έλληνες και όλα αυτά τα θαυμάσια, τα οποία ζούμε στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Για να μιλάμε, όμως, για αυτό πρέπει να είμαστε καλά στην υγεία μας και κυρίως οι αθλητές για να μπουν να διεκδικήσουν τους κόπους μίας χρονιάς. Και να ευχαριστήσουν τον κόσμο των ομάδων τους. Το pattern συμπεριφοράς της ΑΕΚ στην ίωση που πέρασαν οι παίκτες της, ας κριθεί από τον δικό της λαό. Που δεν βάζει επάνω από όλα τον τίτλο. Που δεν πατάει επί πτωμάτων. Που για να πιει καφέ, όπως εγώ, έδινε τεστ ή εμβόλιο (όπως ζητούσαν κάποια μαγαζιά) μέχρι πριν λίγους μήνες.

Το αντίστοιχο μοτίβο αντιμετώπισης του Παναθηναϊκού μπορεί να κριθεί επίσης. Έστω ως υπερβολικό, αλλά ηθικά κομπλέ. Όπως και του Προέδρου της Λίγκας, Βαγγέλη Μαρινάκη, που όταν νόσησε από Covid τον Μάρτιο του 2020 είχε κάνει ανάρτηση πως λαμβάνει όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας. Και τώρα αποφάσισε delay 25 ωρών, με 29 κρούσματα στη μία εκ των δύο ομάδων του αγώνα όπου και η δική του ομάδα θα μετάσχει. Μέχρι τώρα στην Ελλάδα έχουμε δει, ειδικά στην μπάλα, το μαύρο να γίνεται άσπρο. Αδικίες, αλλοιώσεις, διορισμούς Πρωταθλητών. Το αν ο Κατσουράνης, όμως, είναι… οφσάιντ αποτελεί ζήτημα ήσσονος σημασίας εμπρός στη μία πιθανότητα στο εκατομμύριο ένας αθλητής να έχει την παραμικρή επιπλοκή από τη νόσο. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται αυτό ας αρκεστεί στο… χάρτινο κουβαδάκι του και ας πάει σε άλλη παραλία.

4 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail