Μία από τα ίδια ο Παναθηναϊκός και στο Βελιγράδι. Στο ίδιο έργο θεατές και στο “Αλεξαντρ Νίκολιτς” οι Πράσινοι. Τριάντα λεπτά πεταμένα στα “σκουπίδια” και στο τέλος “κυνήγι” για να προλάβουν να συμμαζέψουν ότι δεν έχτισαν στη διάρκεια του ματς. Έτσι όμως παιχνίδι Euroleague δεν κερδίζεται με τίποτα.
Δεν μπορεί για 30 λεπτά να είσαι “άφαντος” στο παρκέ και να θες να κερδίσεις με ένα επιθετικό ξέσπασμα σε 5 λεπτά, τη στιγμή κιόλας που στηρίζεσαι αποκλειστικά και μόνο σε έναν παίκτη. Ακόμα κι αν αυτός έχει βάλει τους 14 από τους τελευταίους 16 πόντους του Παναθηναϊκού στην τέταρτη περίοδο. Δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι που το Τριφύλλι ψάχνει απεγνωσμένα έναν δεύτερο “πυλώνα” στην επίθεση και εκείνος αγνοείται…
Σε κάθε περίπτωση οι Πράσινοι έχουν εμφανίσει μία σοβαρή “αρρώστια” στον πρώτο γύρο της Euroleague. Ο Παναθηναϊκός έχει μάθει να κυνηγά στο σκορ και να μην έχει ο ίδιος την κατάσταση στα χέρια του. Κι όταν δεν ελέγχεις το ματς, κάνεις προσπάθεια να φέρεις “τούμπα” ένα παιχνίδι σε 10 λεπτά θα σου βγει μία στις δέκα. Και αυτή η μία βγήκε ήδη στο Μιλάνο, άλλη δεν θα υπάρξει.
Το Τριφύλλι δεν έχει ρεαλιστικό στόχο τη φετινή σεζόν την οχτάδα. Δεν είναι άλλωστε και ομάδα οχτάδας. Το να χάνεις όμως με σχεδόν κατεβασμένα τα “χέρια” από ένα σύνολο που δεν είναι καλύτερο είναι μία κατάσταση που προβληματίζει. Ειδικά όταν αυτή η κατάσταση έχει φέρει τον Παναθηναϊκό στη χειρότερη θέση της ιστορίας του στην Euroleague.
Ναι μεν μεταβατική η φετινή σεζόν, αλλά η προτελευταία θέση στη βαθμολογία δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική εικόνα των Πράσινων. Μπορεί να μην είναι ομάδα οχτάδας, αλλά σίγουρα δεν είναι και για ρεκόρ 5-11. Και το χειρότερο θα είναι να δεχτεί το Τριφύλλι ότι δεν είναι για παραπάνω, να καταθέσει τα “όπλα” και να αποδεχθεί μία κατάσταση που έχει τη νοοτροπία της ήττας.
Ο Παναθηναϊκός μπαίνει σε κάθε ματς σαν να έχει αποδεχθεί εκ των προτέρων τη μοίρα του. Θα κυνηγάει κι αν στο τέλος βρεθεί κοντά στο σκορ, θα στηριχτεί σε έναν παίκτη που θα πάρει τους Πράσινους στην πλάτη του για να πάρει το παιχνίδι. Προφανώς και η ποιότητα στη φετινή σεζόν δεν ξεχειλίζει, αλλά είναι ευθύνη του Τριφυλλιού να βρει τον εύκολο τρόπο και να μην κυνηγάει “θεούς και δαίμονες”.
Νέντοβιτς, Παπαπέτρου και Παπαγιάννης είναι οι φετινές “σταθερές” του Παναθηναϊκού και πάνω σε αυτές θα πρέπει να “χτιστεί” στη συνέχεια. Τουλάχιστον μέχρι να βρει παίκτες που να θα αποδείξουν ότι μπορούν να βοηθήσουν και να δώσουν βοήθειες. Κι όσο παίκτες τύπου Φόστερ είναι εντελώς εκτός ομάδας σε μία θέση κομβική, η ανάγκη για να πέσει το βάρος στην τριάδα γίνεται πιο επιτακτική.
Στον αντίλογο θα πει κάποιος πως και οι ίδιοι χρειάζονται “ανάσες” γιατί αν συνεχίζουν να παίζουν σε αυτούς τους ρυθμούς θα σκάσουν. Οι Πράσινοι έχουν θέσει όμως μόνοι τους τούς εαυτούς τους σε μονόδρομο. Ο Παναθηναϊκός οφείλει να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να αποφασίσει τι θέλει από τη σεζόν; Θέλει να γράψει “μαύρη σελίδα” ή να τεστάρει τις δυνάμεις του παραδίδοντας “ψυχή” στο παρκέ και όπου τον βγάλει; Μέχρι στιγμής πάντως φαίνεται το πρώτο.
Ο πρώτος γύρος της Euroleague είναι παρελθόν. Το Τριφύλλι έχει μπροστά του το δεύτερο μισό και μία ευκαιρία να αλλάξει την κατάσταση και κυρίως την εικόνα του. Δεν είπε κάποιος να μπει στην οχτάδα, αλλά όχι και να περιτριγυρίζει στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας. Δεν είναι κιόλας ομάδα για τόσο χαμηλά.
Υ.Γ. Καλή χρονιά σε όλους με υγεία κι ένα καλύτερο έτος!
