Ο Κώστας Γουλής δεν ξεχνάει τους «ελβετικούς… σουγιάδες» του αγώνα της Τούμπας που διαμόρφωσαν τις «ισορροπίες» και τις «ψυχολογίες» της ρεβάνς, αναλύει τα σημεία που έκριναν σε χρόνο… dt την πρόκριση του ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ και χτυπάει «καμπανάκι» για το φινάλε της εφετινής περιόδου
Όταν έχεις τόσο μεγάλο χάντικαπ σε ποιότητα από τον αντίπαλό σου, οφείλεις να λειτουργήσεις στα «κόκκινα» από την αρχή ως το τέλος μέσα στο γήπεδο, να «ξύσεις» το τέλειο, το «απόλυτο» των δυνατοτήτων σου και να κάνεις ότι μπορείς για να εκμηδενίσεις τα ατού της αντίπερα όχθης. Για να πεις μετά, πως θα έχεις μία πιθανότητα για να βγεις νικητής από το χορτάρι.
Ο Παναθηναϊκός δεν είχε τίποτα από όλα αυτά στη ρεβάνς του ΟΑΚΑ κι ο ΠΑΟΚ έφτασε σε μία «σβηστή» πρόκριση, που είχε γίνει ήδη «εύκολη» από τις υποδείξεις των «ελβετικών… σουγιάδων» του πρώτου αγώνα της Τούμπας. Μην ξεχνιόμαστε, έτσι; Μην ξεχνάμε πόσο ωραία «συνδέονται» όλα μια ζωή στα ματς του Παναθηναϊκού… Και είναι πάντα εις βάρος του, όλα εκείνα που διαμορφώνουν τις «λεπτομέρειες». Γιατί αν δεν δινόταν αυτό το ανύπαρκτο πέναλτι στο πρώτο ματς, τώρα θα κάναμε άλλη κουβέντα, έτσι φίλοι μου;
Και για «ψυχολογίες» και για πίεση και για τα ζητούμενα κάθε ομάδας στο παιχνίδι και στο γήπεδο κ.ο.κ. Απλά με την κάκιστη εικόνα τους στη ρεβάνς, οι «πράσινοι» έδωσαν τα «πατήματα» προς όλους τους απέναντι να πουν αυτά τα «δροσερά» τύπου «…ναι, αλλά είδατε στο ΟΑΚΑ; Ήμασταν η καλύτερη ομάδα». Ναι, αδερφέ, έλα εσύ με 0-0 στο Ολυμπιακό Στάδιο για ρεβάνς και θα δούμε τι έργο θα βλέπαμε. Αλλά, όπου «φτωχός» (και χωρίς την παραμικρή δύναμη παρασκηνιακά) και η… μοίρα του.
Αν πήγαινε πιο χαμηλά και «έγραφε» το σουτ του Χατζηθεοδωρίδη στο 9’, μπορεί (μπορεί λέμε) και να βλέπαμε κάτι διαφορετικό στην εξέλιξη του αγώνα. Θα ήταν ωστόσο προτιμότερο, ο ίδιος παίκτης να είχε καλύτερη αμυντική συμπεριφορά δύο λεπτά αργότερα, στο διπλό «τρύπημα» της «πράσινης» άμυνας από τους Λημνιό και Πέλκα, προκειμένου να αποφευχθεί το γκολ του ΠΑΟΚ. Όχι βεβαίως ότι «φταίει» ο «Λιάκος» για όλα τα δεινά του Παναθηναϊκού στη χθεσινοβραδινή ρεβάνς, αφού για να φτάσει η μπάλα ως τον Σβιντέρσκι και μετά στα «πράσινα» δίκτυα, έκανε κι ο Πέλκας ολόκληρο… περίπατο, ανάμεσα σε τρεις παίκτες του Παναθηναϊκού. Αλλά από την άλλη, είναι αλήθεια πως τη δική του πλευρά είχε «σημαδέψει» από την αρχή ως το τέλος του αγώνα ο ΠΑΟΚ, προκειμένου να «χτυπήσει» πάνω στις δεδομένες αμυντικές αδυναμίες που υπήρχαν στην αριστερή πτέρυγα, λόγω (και) της απουσίας του Ινσούα.
Και σ’ αυτό το κομμάτι όπως αποδείχθηκε, ο Φερέιρα «αιφνιδίασε» τον Δώνη, που ίσως να μην περίμενε ότι θα πήγαινε ο ΠΑΟΚ αριστερά τον Μπίσεσβαρ και θα «φόρτωνε» και δεύτερο παίκτη (Πέλκα) κοντά στον Λημνιό, δημιουργώντας διαρκώς συνθήκες ανισορροπίας στην αριστερή «πράσινη» πτέρυγα. Κι όταν προσπάθησε κάπως να το «μπαλώσει» αυτό με τις κινήσεις του Πούγγουρα προς τα έξω, η ζημιά είχε γίνει ήδη. Το γκολ του Σβιντέρσκι είχε τελειώσει τη σεμνή… τελετή από το 11’ και μετά δεν υπήρχε ούτε ψυχολογία, ούτε κουράγια. Μονάχα «κομμένα φτερά» και κάτι σποραδικές επιθέσεις, μέσα από εκλάμψεις της ατομικής ποιότητας του Μακέντα ή του Αγιούμπ.
Όχι βεβαίως ότι ο Γιόχανσον ήταν καλύτερος ανασταλτικά χθες βράδυ. Βρήκε ματς κι ο Σουηδός μπακ για να πιάσει τόσο χαμηλά στάνταρ απόδοσης και ειδικά στην άμυνα, είχε διαρκώς ζητήματα πότε από τον Μπίσεσβαρ, πότε από τον Γιαννούλη κι «έτρωγε» συνέχεια φάσεις στην πλάτη του. Γενικά όλη η αμυντική γραμμή του Παναθηναϊκού, είχε σοβαρότατα θέματα ανισορροπίας σ’ αυτό το παιχνίδι, καθώς ο (πολύ πιο ομοιογενής ΠΑΟΚ) είχε τον τρόπο να βγάζει διαρκώς κι αυτοματοποιημένα, έναν έξτρα παίκτη πίσω από κάθε γραμμή. Κακό βράδυ, κακή εικόνα κι απογοήτευση…
Ο Δώνης είπε στη συνέντευξη Τύπου μετά τον αγώνα για την εξέλιξη και την πορεία της ομάδας τους τελευταίους 19 μήνες και τις άστοχες συγκρίσεις με το παρελθόν. Θα συμφωνήσω πως ΔΕΝ μπορείς να ζυγίζεις τα (σημερινά) πράγματα, έχοντας στο μυαλό σου τον Παναθηναϊκό της περασμένης δεκαετίας. Είναι πολύ άστοχο, διότι μιλάμε για δύο εντελώς ανόμοιες καταστάσεις κι έτσι δεν αντιμετωπίζουμε με ρεαλισμό την κατάσταση και την πραγματικότητα. Και ναι, η ομάδα όντως αλλιώς (και σε πολύ πιο χαμηλό επίπεδο) ξεκίνησε τον Ιούλιο του ‘18, σε διαφορετικό level είναι σήμερα και σε άλλο θα είναι σε ένα χρόνο από τώρα.
Είναι ψυχοφθόρο όλο αυτό, όμως με δεδομένο ότι η χρονιά έχει ακόμα πολύ δρόμο, θα πρέπει να «συμμαζευτεί» γρήγορα η κατάσταση και οι πληγές που άφησε πίσω του ο αποκλεισμός από το Κύπελλο. Και να μπει ξεκάθαρος «στόχος» για το υπόλοιπο της σεζόν. Ο Μακέντα στις δηλώσεις του τον οριοθέτησε στην κατάκτηση της 3ης θέσης στο τέλος της εφετινής χρονιάς. Θα μπορούσε να είναι όντως μία ρεαλιστική προσέγγιση, για να πεις ότι κάτι έκανες, ότι πήγες 3-4 βήματα προς τα μπρος φέτος σαν ομάδα.
Πρέπει ωστόσο, να γίνει μία συνολική κουβέντα και γρήγορα, μέσα στα αποδυτήρια, να ανανεωθούν τα «κίνητρα» των παικτών και να διατηρηθεί η συσπείρωση που υπήρξε από το ξεκίνημα του 2020 και μετά. Διότι, εάν η ομάδα πάει με αυτό το mood κι απόλυτα «ξενερωμένη» εικόνα στα πλέι-οφ, (θα) υπάρχει πολύ σοβαρός κίνδυνος να γίνει… σάκος του μποξ. Και θα δώσει δικαίωμα στον καθένα να λέει μετά το μακρύ του και το κοντό του…
