Λένε πως τα μικρά παιδιά είναι σοφά και ως εκ τούτου όλες οι επιλογές που κάνουν και τους συντροφεύουν για το υπόλοιπο της ζωής τους, είναι σωστές. Μήπως όμως κάπου στην πορεία χάσαμε το στόχο μας; Aλήθεια τι θα μας έλεγε ο 10χρονος εαυτός μας, αν έβλεπε πως συμπεριφερόμαστε τώρα που πλησιάζουμε τα πρώτα “άντα”;
Kαλώς η κακώς σε λίγες ώρες θα ασχοληθούμε και πάλι με την Παναθηναϊκή καθημερινότητα, δηλαδή για το κοουτσάρισμα του Ιβάν στο ματς με τον Βόλο, για το πλάνο που δεν έχει ο Ράντονιτς και για τη μεγάλη επένδυση που έγινε το καλοκαίρι για την απόκτηση του Γίρι Κόβαρ και για το αν ο Ιταλός άξιζε αυτά τα λεφτά.
Αυτή είναι η φύση μας. Οι νίκες και οι τίτλοι μας δίνουν μεγάλη χαρά και έτσι όλοι θα ανταλλάξουμε απόψεις για την “πράσινη” ειδησεογραφία, έτσι ώστε να εξηγήσουμε στους συνομιλητές μας όλα αυτά που πρέπει να γίνουν για να χαμογελάει συχνά το χειλάκι μας.
Λίγες μέρες πριν θα συζητούσαμε για την ΑΕΚ και τα δοκάρια της, για τον κατά φαντασίαν αδικημένο Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ που βαρεθήκαμε να τον ακούμε να λέει ότι τον κυνηγάει το κατεστημένο της Αθήνας.
Ταυτόχρονα η αγάπη μας για τον Παναθηναϊκό θα μας αναγκάσει να έρθουμε σε αντιπαράθεση με οποίον θεωρούμε ότι θέλει το κακό του, πολύ απλά για να προασπίσουμε με όποιον τρόπο μπορούμε το καλό του συλλόγου.
Αργότερα θα ασκήσουμε έντονη κριτική σε παίκτες, προπονητές και διοικήσεις, πάντα με γνώμονα το συμφέρον των “πράσινων”. Βέβαια σε κάποιες άλλες περιπτώσεις δεν θα χάσουμε την ευκαιρία να εκφράσουμε με τον πιο όμορφο τρόπο την αγάπη μας στον κάθε Αϊτόρ ή τον κάθε Ερνάντεζ, επειδή θεωρούμε ότι αξίζουν και με το παραπάνω να φοράνε αυτή τη βαριά φανέλα.
Δυστυχώς όμως σαν λαός είμαστε πολύ υπερβολικοί. Και αν αυτό είναι υπέροχο στην τελευταία περίπτωση, σε όλες τις υπόλοιπες μάλλον μας γυρίζει μπούμερανγκ.
Οι οπαδικές αντιπαραθέσεις είναι απολύτως θεμιτές όπως και η εποικοδομητική κριτική, όταν όμως φτάνουμε στα όρια της λεκτικής, ψυχολογικής ή σωματικής βίας, τους άσεμνους χαρακτηρισμούς και τη ρίψη αντικειμένων σε αντιπάλους αθλητές, τότε είμαστε υπόλογοι τον πράξεών μας.
Ναι όλα αυτά γίνονται με γνώμονα την υπερβολική αγάπη που έχουμε για τον Παναθηναϊκό, όμως αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία. Γιατί στο τέλος της ημέρας μία πράξη είναι κακή ανεξάρτητα από το κίνητρο.
Το χειρότερο από όλα όμως είναι ότι με την πάροδο του χρόνου έχουμε χάσει εντελώς την ουσία. Γιατί στην τελική αυτό που μετράει είναι το ταξίδι και όχι ο προορισμός (όταν μπορείς να τα συνδυάσεις είναι το ιδανικό).
Ο Παναθηναϊκός δεν είναι οι παίκτες, οι προπονητές και οι διοικήσεις,. Ο Παναθηναϊκός είναι το χαμόγελό σου στο σχολείο, μετά από μία μεγάλη ευρωπαϊκή νίκη στις αρχές του 21ου αιώνα.. Είναι η κραυγή που έβγαλες στο σουτ του Βλάοβιτς στο “Καμπ Νου,” πριν συνειδητοποιήσεις ότι η μπάλα έφυγε άουτ .
Είναι οι ατελείωτες συζητήσεις στα διαλλείματα, είναι το δέος που ένιωσες όταν πάτησες για πρώτη φορά το χορτάρι της Λεωφόρου, είναι το βάζο που έσπασες μετά το γκολ του Σαριέγκι στο Μιλάνο, είναι οι αγκαλιές με αγνώστους μετά την “οβίδα” του Καραγκούνη στη Βρέμη, είναι η “καμπάνα” που έφαγες στο στρατό, επειδή παράτησες την υπηρεσία σου για να ακούσεις σε live μετάδοση το γκολ του Μπουζούκη με τον Παναιτωλικό.
Είναι τα δάκρυά σου μετά την παράκληση του αείμνηστου Θανάση Γιαννακόπουλου, για να τον θάψουμε με τη σημαία του Παναθηναϊκού. Είναι η αρβύλα που δέχθηκες στο πρόσωπο μετά τον έξαλλο πανηγυρισμό σου στο τρίποντο του Τόμας στη Μαδρίτη, είναι τα άπειρα χιλιόμετρα που έκανες για να βρεθείς κοντά του (και αν χρειάζονταν θα το ξανάκανες άλλες 100 φορές), είναι το κρύο, η βροχή, τα χιόνια που υπέμεινες, τα συνθήματα που τραγούδησες, καθώς επίσης και το χέρι που σε βοήθησε να σηκωθείς, όταν όλοι οι υπόλοιποι σε πατούσαν κάτω.
Ο Παναθηναϊκός είναι οι απλοί άνθρωποι, ή αναμνήσεις σου και μία αγάπη τόσο ξεχωριστή, που ανέχεσαι να τη μοιράζεσαι με εκατομμύρια αγνώστους. Είναι το μόνο κομμάτι της ζωής σου που θα σε συντροφεύει από την αρχή μέχρι το τέλος.
Πριν πούμε ή κάνουμε κάτι που αργότερα θα μετανιώσουμε, πρέπει να σκεφτούμε πρώτα ότι αυτά δεν έχουν θέση στον αθλητισμό που αγαπήσαμε και πως το θύμα θα μπορούσε να είναι κάλλιστα ο πατέρας μας, η κοπέλα μας, ο κολλητός μας, ή ένας απλώς άνθρωπος που δεν έχει πειράξει ποτέ κανέναν.
Άλλωστε όλοι έχουμε στη ζωή μας κάποιους που υποστηρίζουν φανατικά τον Ολυμπιακό ή την ΑΕΚ, και για αυτούς θα είμασταν ικανοί ακόμα και να σκοτώσουμε (καθ’ υπερβολή), όπως θα κάναμε και για τον Παναθηναϊκό.
Να αγαπάτε τον Παναθηναϊκό γιατί το αξίζει. Να τον αγαπάτε όμως και με τον τρόπο που του αξίζει, όπως θα ήθελαν όλοι εκείνοι που έχουμε αφίσα στο δωμάτιο μας. Πριν κάνουμε οποιαδήποτε πράξη καλό είναι να σκεφτόμαστε τα Παναθηναϊκά ιδεώδη και αυτό που εκφράζει ο σύλλογος μεγάλος.
Όλοι τον αγαπήσαμε από μικροί και θα τον αγαπάμε μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας. Παρόλα αυτά είμαστε υποχρεωμένοι να βρούμε εκείνο το ρομαντισμό που ίσως έσβησε σε κάποιο βαθμό με το πέρασμα των ετών.
Στο όνομα της αγάπης έγιναν τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Εδώ και τώρα πρέπει να δοθεί ένα τέλος σε αυτή την τοξικότητα. Το χρωστάμε στον εαυτό μας και στον Παναθηναϊκό.
