Σαν σήμερα το 2003 η “Βασίλισσα” του ελληνικού βόλεϊ, Ρούξι Ντουμιτρέσκου, υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με την ομάδα του Παναθηναϊκού.
Η Ελληνορουμάνα φανατική οπαδός των “πρασίνων” είχε έρθει στην Ελλάδα το 1998 για λογαριασμό των Βριλησσίων όπου μέσα σε αυτά τα 5 χρόνια που έκατσε στους “κόκκινους” κατέκτησε ένα πρωτάθλημα και τρία Κύπελλα Ελλάδος.
Το επόμενο βήμα της ήταν να καθιερωθεί να δοξαστεί και να σαρώσει σε τίτλους με την φανέλα του “Τριφυλλιού”. Αμέσως μετά τον πρώτο χρόνο άρχισε το απόλυτο σερί 6 συνεχόμενων πρωταθλημάτων και 5 κυπέλλων σε 6 χρόνια με τις ατομικές της διακρίσεις να έρχονταν η μία μετά την άλλη.
Το 2008 η Ρούξι πήρε το περιβραχιόνιο του αρχηγού και με έναν λόγο της άλλαζε όλο το κλίμα της ομάδας και την οδηγούσε σε επιτυχίες ακόμα και σε δύσκολες στιγμές που πέρασε ο Σύλλογος.
Το 2010 αποφάσισε να αποχωρήσει από την ενεργό δράση για να αφοσιωθεί στην οικογένειά της και επέστρεψε πάλι για μια σεζόν 2013-14 στον Ηρακλή Κηφισίας…
Συνολικά κατέκτησε 7 Πρωταθλήματα Α1 γυναικών, 8 Κύπελλα Ελλάδας και σε προσωπικό επίπεδο βραβεύτηκε 2 φορές MVP σε τελικούς Κυπέλλου.
Οι παρακάτω δηλώσεις είναι από το αποχαιρετιστήριο μήνυμα της όταν και αποφάσισε να σταματήσει το βόλεϊ έδειχναν το ποιόν αυτής της αθλήτριας:
“Ήταν τιμή μου να είμαι μέλος αυτής της τεράστιας οικογένειας και να αγωνιστώ με το τριφύλλι στο στήθος. Το έχω ξαναπεί ότι δεν γεννήθηκα Παναθηναϊκός αλλά έγινα στην πορεία επειδή με έκανε ο κόσμος του Παναθηναϊκού. Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, το μόνο που θα άλλαζα είναι να ερχόμουν πολύ πιο νωρίς στον ΠΑΟ, αλλά τελικά όσα χρόνια και αν αγωνίζεσαι σε αυτήν την ομάδα και μπροστά σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι ποτέ αρκετά.
Να είστε σίγουροι, ότι έδωσα ότι είχα και δεν είχα σε αυτήν την ομάδα, αλλά όσα και να έδωσα, δεν είναι ποτέ αρκετά, γιατί πολύ απλά ο Παναθηναϊκός είναι τεράστιος.
Και τέλος αλλά κάθε άλλο πάρα τελευταίο θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τον κόσμο του Παναθηναϊκό, που μου χάρισε 7 ανεπανάληπτα χρόνια, τα οποία δεν θα άλλαζα με τίποτα άλλο στον κόσμο. Έχουμε ζήσει χαρές και λύπες, σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας, αλλά και του εξωτερικού και τελικά καταφέραμε να βγούμε όλοι νικητές και να χτίσουμε μια σχέση μεταξύ μας, που σπανίζει στις ημέρες μας. Να τους ευχαριστήσω που με έμαθαν τι σημαίνει ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ, μου έμαθαν να εκτιμώ και να σέβομαι την ιστορία 102 χρόνων αυτού του τεράστιου συλλόγου.
Τελικά αν κάποιος με ρωτήσει αν είναι ευλογία ή κατάρα όλα αυτά που έχω ζήσει τα τελευταία 7 χρόνια δεν ξέρω τι να απαντήσω. Είναι ευλογία που φόρεσα το τριφύλλι στην καρδιά. Και κατάρα γιατί πρέπει να συνεχίσω την ζωή μου χωρίς να το υπηρετώ. Το ευχαριστώ είναι πολύ λίγο και μικρό, αλλά δεν βρίσκω άλλα λόγια…”
